*** ახალო წელო, ფიქრებით მწველო, გთხოვ, რომ ცხოვრება არ გაგვიძნელო. მოგვშორდი, შხამო, მოგვშორდი, გველო! ახალო წელო, ფიქრებით მწველო, შენი სიკეთე თუმცა-კი მჯერა, ყური დამიგდე, რასა გთხოვ ჯერა: ვინაც არ იცის, ასწავლე წერა; მე უკეთესის ჰანგების მღერა მასწავლე, თორემ დაგლოცავ ვერა. გვიცოცხლე თავი, გვიკურთხე მკლავი, გვაშორე საქმე ბილწი და შავი… და მოგვეც ყველას პირი და ზავი.

I ბოლოს, ბევრი წვალების და ლაპარაკის შემდეგ, პოლიციის ბოქაულმა აღმოაჩინა, რომ ოცდასამი წელიწადია რაც პოლიციელი პეტროვი ბაზარში მსაახურობს, იქვე ცხოვრობს და არც კი სცოდნია ჩანჩურას ნამდვილი გვარი და სახელი. მუნჯი ჩანჩურა იქვე იდგა და ფიქრობდა: – რა ვქნა, ეს სად მომიყვანეს, ან რა უნდათ ჩემგან! ჩანჩურას წლოვანება, სარწმუნოება, ტომი და ხელობა ბოქაულისა და პეტროვისათვის საუკუნო

*** ბიჭოს, რა თოვლი მოვიდა, ნეტავ საიდან მოვიდა, იმდენ ხანს დააგვიანა, ალბათ, ძალიან შორიდან. აუ, რამდენი ფიფქია, ფიფქები ქარში მიქრიან, ასე ლამაზი თუ იყო ზამთარი, არც მიფიქრია. ეი, ბეღურავ, მავთულზე მობუზული რომ ზიხარო, ჩემს აივანზე მოფრინდი, საკენკი გადმოგიყარო, ცოტათი გათბი, დანაყრდი და მერე ერთად ვიხაროთ. ნ. დუმბაძე

*** საშველს რომ აღარ მაძლევს ხოლმე მამულზე ფიქრი, ხანდახან …გულში ღიმილით ვიტყვი: – რა ჩემი ჭკუის საქმეა ნეტა, მამულო ჩემო, გილხინს თუ გიჭირს! – რომელი მეფე ერეკლე მე ვარ! ანდა რომელი მსაჯული მისი! პასუხად მყისვე, ვითარცა სეტყვა, ვინც კი და რაც კი არსებობს ირგვლივ, – იხუვლებს ხოლმე, იხუვლებს ერთხმად – ღ ა ლ ა ტ